شیخ صدوق در ((اکمال الدّین))از ماجیلویه ، او از محمّد عطّار ، او از ابو علی خیزرانی ، ، او از جاریه ای که به خدمت امام حسن عسکری ((ع)) به رسم هدیه فرستاده بود ، روایت نموده او گفته که : من در ولادت صاحب ((عج)) حاضر بودم و نام مادرش صقیل است . وقتی که  امام حسن عسکری ((ع)) خبر داد به او  ماجرا را که بعد از وفات او بر عیال وی چه خواهد گذشت، از آن حضرت خواهش نمود که دعا نماید که : خدای تعالی مرگ او را پیش از وفات آن حضرت گرداند. پس دعای آن حضرت به هدف اجابت مقرون شده ، در ایّام حیات آن حضرت وفات نمود و بر لوح قبرش نوشته بودند که : این است مادر محمّد.
ابو علی گوید که :((من از این جاریه شنیدم می گفت که : ((در زمانی که سیدمن متولّد شد، نوری از وی ساطع و ظاهر گردید و به افق آسمان رسید ، و دیدم که پاره ای مرغان سفید از آسمان می آیند و بال های خود را بر سر و روی و سایر جسد وی می مالند ، بعد از آن می پرند)). پس ما این قضیّه را به امام حسن عسکری ((ع)) خبر دادیم ، او خندید و فرمود که : ((ایشان ملائکه آسمان بودند نازل شدند که متبرّک شوند ، و ایشان یاوران وی هستنددر وقت ظهورش.))4
شیخ صدوق در ((اکمال الدّین)) از ابن متوکّل ، او از حمیری ، او از محمّد بن احمد علوی ، او از ابی غانم خادم  روایت کرده او گفته که : متولّد شد

امام حسن عسکری ((ع)) را پسری و او را محمّد نام کرد . در روز سوّم ولادت ، آن مولود را به اصحاب خود نشان داد و فرمود که :  ((این است صاحب شما بعد از من و خلیفه من است بر شما ، و او است قائمی که گردن ها از انتظار کشیدن به سمت وی ممتد خواهد شد. زمانی که زمین پر از ظلم و جور گردید خروج می کند ، زمین را پر از عدل و قسط می گرداند)).5
شیخ طوسی در کتاب (( الغیبه)) از جماعتی ، ایشان از ابی مفضّل شیبانی ، او از محمّد بن بحر بن سهل شیبانی روایت کرده که : بشر بن سلیمان نخاس که از اولاد ابو ایّوب انصاری است وی یکی از دوستان امام علی النّقی و امام حسن عسکری ((ع)) و همسایه ایشان بود ، در سرّ من رأی ، نقل نمود که کافور خادم نزد من آمد و گفت ،: امام علی النّقی ((ع)) تو را می طلبد ، پس به خدمت آن حضرت رفتم و نشستم. به من فرمود که : ((یا بشر! تو از اولاد انصاری ، دوستی ما همیشه در دل های شما بوده که آن را خلف از سلف می برند، شما موثّقین اهل بیت هستید. بدرستی که تو را صاحب شرافت می کنم به فضیلتی که احدی از شیعه در مقام دوستی سبقت به آن نکرده و تو را مطّلع به سرّی می گردانم و به جهت خریدن کنیزی می فرستم)).
پس آن حضرت مکتوبی در غایت لطافت با خطّ رومی تحریر فرمودند و مهر شریف خود را بر آن زدند ، و همیان زردی بیرون نمودند که دویست و بیست دینار در آن بود.پس فرمود که : ((این را بگیر ، به بغداد رو و در فلان وقت ضحی حاضر معبر فرات شو . پس زمانی که کشتی های اسیران به نزد تو می رسند  و می بینی کنیزها را در کشتیها ، آن وقت می بینی که اکثر مشتری ها از وکلای بنی عبّاسند و جمع قلیلی از جوانان عرب . وقتی که این را دیدی ، در همه آن روز از جای دور مراقب کسی را باش از اصحاب کشتی ها که عمر بن یزید نخاس نام دارد ، تا وقتی که او نشان میدهد به مشتری ها جاریه ای را که صفت او چنین و چنان است و دو حریر پوشیده ، از دیدن و دست مالیدن مشتری ها ابا می کند و می شنوی صدای بلند رومی از پس ستر نازکی ، پس بدان که او چنین می گوید که : وای بر هتک آبروی من.
پس آن وقت بعضی از مشتری ها می گویند که : عفّت این کنیز رغبت مرا در خریدن وی زیاد کرد . این را به سیصد دینار به من بفروشید. پس آن کنیز می گوید که : اگر تو در زیّ سلیمان بن داود و حشمت و دبدبه او ظاهر شوی ، مرا در تو رغبتی نمی باشد ، پس بترس از تلف مال خود . آن وقت نخاس می گوید که : حیله و چاره چیست و حال آنکه لابدّ هستم در فروختن تو؟ پس کنیز می گوید که : این تعجیل چیست و حال آنکه من باید مشتری را اختیار نمایم که دلم به امانت و وفای وی اطمینان داشته باشد.!

پس در این وقت یا بشر ! برو  نزد عمر بن یزید نخاس و بگو به او که : در نزد من مکتوبی با خطّ و لغت رومیّه هست که بعضی اشراف نوشته و کرم و وفا و سخای خود را در آن وصف کرده ، آن مکتوب را به آن کنیز ده . در او تأمّل نماید و اخلاق صاحب او را ببیند . اگر به او میل کرد و به او راضی شد ، من وکیل اویم در خریدن آن کنیز)).
بشر بن سلیمان گوید که : هر چه که مولای من فرموده بود به عمل آوردم . پس وقتی که به مکتوب آن حضرت نظر نمود ، گریه شدید اختیار از وی ربود و به عمر بن یزید گفت که : مرا به صاحب این مکتوب بفروش ، و سوگند یاد نمود که اگر او را به صاحب مکتوب نفروشد خود را هلاک نماید. پس من در تعیین قیمت با عمر بن یزید گفتگو می کردم تا رای هر دو به دویست و بیست دینار که مولای من به من داده بود قرار گرفت . پس ثمن را به او تسلیم نموده ، جاریه را در حالتی که خندان و شادان بود قبض نمودم و به حجره خود آوردم.
از کثرت بی قراری مکتوب امام علی النّقی ((ع)) را از جیبش در آورده می بوسید و بر چشم و مژگان می گذاشته و بر رو و بدنش می مالید . پس گفتم که : از تو تعجّب دارم زیرا که می بوسی مکتوبی را که صاحب آن را نمی شناسی.!
گفت که: ای عاجز و ضعیف معرفت به مرتبه اولاد انبیاء ، دلت را از شکوک خالی گردان ، من ملیکه دختر یشوعا ، پسر قیصر رومم و مادرم از اولاد حواریّین است ، نسبش به شمعون وصیّ حضرت عیسی می رسد. خبر بدهم تو را قصّه عجیبه خود را ، به درستی که جدّ من قیصر ارده نمود که مرا به پسر برادرش تزویج نماید و من در حدّ سیزده سالگی بودم. پس در قصر خود جمع نمود از قسّیس و رهبان سیصد نفر مرد و از اشراف هفتصد نفر ، و از امرا و نقبای لشکر و ملوک عشایر چهار هزار نفر ، و تختی که به اصناف جواهره مکلّل و دانه نشان بود ، در صحن قصر بالای چهل پلّه نصب نمود ، پسر برادرش را روی آن تخت نشانید و بت ها را دور آن جمع نمودند و علمای نصارا ، با احترام تمام پیش وی ایستادند و اسفار انجیل را وا کردند ، ناگاه بت ها همه به پایین ریخته و پایه های تخت شکسته ، پسر برادرش با تخت به زیر افتاد و غش نمود.

پس اکابر و اعیان همه ترسان و لرزان و متغیّر الالوان گردیدند.بزرگشان گفت که : ای پادشاه ! ما را از ملاقات این نحس ها معاف دار که این گونه احوال دلالت بر زوال و اضمحلال مذهب مسیحی دارد . پس جدّ من از این احوال متغیّر شده گفت که : ستون ها را اقامه نمایید و بت ها را بالای تخت بگذارید و این بدبخت پسر برادرم را به نزد من آرید تا به او تزویج کنم این دختر را ، تا نحوست ها از شما رفع شود . زمانی که مجلس را دوباره آرایش دادند ، باز حادثه اوّلی رو داد و مردم پراکنده گردیدند و جدّ من قیصر با همّ غمّ بر خاست داخل حرم سرا شد.
و در شبی که در بعد از آن روز در عالم روءیا دیدم که حضرت مسیح با جمعی از حواریّین در قصر قیصر در جایی که تخت نصب نموده بودند  منبری از نور نصب نموده اند ، در آن حال محمّد ((ص)) و وصیّ او و جمعی از اولاد امجد وی ، به قصر داخل شدند . پس مسیح پیش رفته با محمّد ((ص)) معانقه کرد.