ای روزگار لعنتی تلخه بهت هر چی بگم

من به زمین و آسمون دست رفاقت نمیدم دست رفاقت نمیدم

امشب از اون شباست که من  دوباره دیوونه بشم

توو مستی و بی خبری اسیره می خونه بشم

امشب از اون شباست که من  دلم می خواد داد بزنم

توو شهره این غریبه ها  دردم و فریاد بزنم

دلم گرفت از آسمون هم از زمین هم از زمون

توو زندگی چقدر غمه دلم گرفته از همه

ای روزگار لعنتی تلخه بهت هر چی بگم

من به زمین و آسمون دست رفاقت نمیدم

از این همه در به دری توو قلب من قیامته

چه فایده داره زندگی این انتهای طاقته

از این همه در به دری دلم رسیده جون من

به داد من نمیرسه خدای آسمون من

دلم گرفت از آسمون هم از زمین هم از زمون

توو زندگی چقدر غمه دلم گرفته از همه

ای روزگار لعنتی تلخه بهت هر چی بگم

من به زمین و آسمون دست رفاقت نمیدم

دست رفاقت نمیدم دست رفاقت نمیدم

 وقتی نیستی خونمون با من قریبی میکنه

 دل اگه میگه صبورم خود فریبی میکنه

 صدای قناری محزون و غم آلود میشه

 واسه من هر چی که هست و نیست نابود میشه

 وقتی نیستی گل هستی خشک و بی رنگ میشه

نمیدونی چقدر دلم برات تنگ میشه

 وقتی نیستی گلای باغچه نگاهم میکنن

 با زبون بسته محکوم به گناهم میکنن

 گلا میگن که با داشتن یه دنیا خاطره

 چرا دیوونگی کردی و گذاشتی که بره

وقتی نیستی همه ی پنجره ها بسته میشن

با سکوت توو خونه قناری ها خسته میشن

روز برام هفته میشه هفته برام ماه میشه

نفسام به یاد تو یکی یکی آه میشه

وقتی نیستی گل هستی خشک و بی رنگ میشه

نمیدونی چقدر دلم برات تنگ میشه